Zimna porcelana- jeszcze trochę teorii

Nadszedł czas, by podzielić się wiedzą (ciągle szczątkową) o barwieniu i wyrabianiu masy.
 W skład mojego "porcelanowego" warsztatu wchodzą:

• plastikowa łyżeczka
• plastikowy pojemnik po margarynie
• woreczek foliowy
•  nóż
• wykałaczka

Plastikowe narzędzia są o tyle wygodniejsze niż szklane,  że nie trzeba ich myć, po zrobieniu masy zostają czyste. Jeśli zdecydujecie się na użycie szklanej lub metalowej miseczki od razu po wyjęciu masy trzeba ją zalać wodą inaczej może być problem :)

Jak zrobić masę:
Dwie łyżeczki mąki ziemniaczanej dokładnie mieszam z łyżeczką (niepełną) oliwki dla dzieci. Powstają tłuste grudki, coś na kształt kaszy jęczmiennej.  Do tego wlewam wikol ile masa wchłonie. Zawsze go dodaję na oko. Na początek mniej więcej kopiasta łyżeczka. Plastikowa łyżka przy mieszaniu sprawdza się średnio jest zbyt giętka trzeba ubrudzić palce :) jak składniki zaczynają się łączyć dodaję jeszcze trochę kleju i już wygniatam w rękach. Ma powstać elastyczna kulka. Masa bez problemów wyciska się między palcami, nie kruszy się, nie pęka. Dłonie w trakcie wygniatania smaruję wazeliną, masa od nich odchodzić.

Cała filozofia polega na dobraniu proporcji mąki i oliwki. Konsystencję regulujemy klejem i mąką. Lepiej jest dodać za dużo kleju niż mąki. Oliwki nie dodaję więcej bo masa robi się za tłusta, a jak przesadzimy z jej ilością to ciężko potem masę uratować. Po drugiej dolewce kleju masa zaczyna się lepić wtedy oprószam dłonie mąką i wygniatam. Najczęściej taki zabieg wystarcza i masa jest gotowa.

Nie wolno żałować czasu na wygniatanie, kilka minut trzeba temu poświęcić. Gotową masę koniecznie zawinąć w woreczek, by nie wysychała. Każdą część masy, z której akurat nie korzystamy trzymamy w folii. Dobrze, by masa chwilę odpoczęła, ale na prawdę chwilę, nie za długo.

Masa w czystej postaci jest biała. Z moich dotychczasowych doświadczeń wynika, że do barwienia świetnie nadają się farbki w proszku do barwienia jajek. Cienie do powiek też się sprawdzają.

Z całej kulki masy, odrywam potrzebną część i posypuję kilkoma ziarnami farby, wygniatam dokładnie aż barwnik się rozpuści. Moje ostatnie doświadczenie wskazuje, że z barwnikiem trzeba na prawdę ostrożnie, bo masa jak wysycha to ciemnieje. Dzieje się tak za sprawą wikolu, który po wyschnięciu jest przezroczysty, a nie biały. Cienie do powiek nie mają takiej mocy barwienia, ale też dają sobie radę, jeśli nie zależy nam na intensywnych kolorach to będą w sam raz.

Do gotowej masy można dodać szczyptę sody oczyszczonej, ale naprawdę odrobinę, podobno od tego szybciej schnie i będzie twardsza. Ja tego zwyczaju raczej nie praktykuje, próbowałam kilka razy i w twardości różnicy nie zauważyłam żadnej, za to masa się kruszyła przy formowaniu.

Dobrze przygotowana masa, pozwala się wałkować na niemal przezroczyste plastry, daje się zwijać, rozciągać jak tylko chcemy i nie ma prawa pękać na brzegach. Jeśli zaczyna pękać znaczy, że zaczyna wysychać wtedy sytuację ratują dłonie tłuste od wazeliny :) Konsystencją przypomina coś pomiędzy silikonem a gumą.

Zabierając się za lepienie trzeba wiedzieć co chce się zrobić. Masa stosunkowo szybko wysycha i jeśli coś ulepimy i chcemy to przerobić to trzeba to zrobić jak najszybciej, wtedy jest cień szansy, że przeróbka się powiedzie.

Aha,  noża używam do przenoszenia gotowych elementów, tak jest najłatwiej. Sprawdza się też, gdy trzeba coś odciąć, albo odcisnąć np żyłkę na liściu. Wykałaczka służy do robienia dziurek :)

To by było chyba tyle na dziś :) Na koniec pochwalę się tym co wyszło z ostatniej porcji.

Tu widać aniołki, które po wyschnięciu tak ściemniały, że przypominają raczej jakieś demony ciemności:) Wierzcie na słowo, w momencie lepienia były w kolorze błękitu i delikatnego fioletu. Moc barwnika przerosła moje najśmielsze oczekiwania :)

Listki z których jestem bardzo zadowolona i już wiem, że na pewno kolejna porcja będzie tylko listkowa.
Motylki będą w kwiatki za sprawą decu, ale to jak zbierze się większe stado.

 I różyczki, chyba najładniejsze jakie do tej pory mi wyszły. Zwróćcie uwagę jak pięknie światło się przebija przez listek. Płatki ciągle lepię w palcach więc nie są tak cienkie jak bym chciała.

Jeszcze mi się przypomniało. Robiłam też zimną porcelanę tylko z mąki i kleju. Schła długa, była  bardzo gumowa, wręcz się rozpływała i  w ogóle nie trzymała kształtu. Kwiatki z niej robione musiałam suszyć zawieszone do góry nogami :) ale po wyschnięciu była całkiem ok. twarda i niemal przezroczysta, taki pergaminowy efekt wyszedł.

Z każdą kolejną porcją nabieram przekonania, że jest to masa mająca ogromne możliwości. Ciągle odkrywam jej tajemnicę i mam nadzieję, że pewnego dnia po prostu siądę i ulepię co tylko zamarzę :)

Mam nadzieję, że trochę Was zachęciłam do spróbowania. Jak macie jakieś pytania śmiało piszcie, w miarę możliwości odpowiem. Meil gdzieś tam w pasku bocznym.